Projectleider ‘In Mijn Buurt’ – Almere
Met veel plezier bied ik het bijzondere ‘In Mijn Buurt’ aan in Almere! Dit project laat basisschool klassen 7 en 8 leren over de tweede wereldoorlog door ontmoetingen met ‘overlevers’ uit hun buurt. Door verschillende generaties buurtbewoners met elkaar in contact te brengen, creëren we nieuwe, jonge erfgoed dragers die de geschiedenis vanuit de buurt levend houden.
In 2020 brachten we in samenwerking met OBS de Polygoon te Almere, de eerste ‘oorlog in mijn buurt’ tot leven. Hieronder leest u een aantal fragmenten over deze bijzondere, intergenerationele ontmoetingen tussen scholieren, coachende Windesheim studenten en ouderen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt.
Openbare Basisschool Polygoon is verbonden aan ouderen buurtcentrum in Filmwijk-Almere. Omdat de stad tijdens de Tweede Wereldoorlog nog niet bestond, interviewen de leerlingen uit groep 8 ouderen die toen elders woonden. Ze zijn goed voorbereid, maar vinden het wel spannend. Lees hieronder een selectie van een aantal verhalen.
Het verhaal van Greet Prent
Hoe heeft u de oorlog ervaren?
‘Ik kom uit een groot gezin; thuis waren we met z’n twaalven. Ik was vijf toen de oorlog begon. Mijn vader moest in 1942 in een munitiekamp werken. Daar maakten ze wapens. Pas in 1946 kwam hij terug. Door de pijn aan zijn rug kon hij niet meer werken. Tijdens de oorlog, zonder hem, was het soms erg moeilijk voor mijn moeder. Tien kinderen en er was weinig te eten waar wij woonden. Iedereen kreeg voedselbonnen en daarmee stond je soms uren in de rij voor een beetje eten. We aten alleen aardappelschillen, bloembollen en suikerbieten. We deelden alles met de buurvrouw op twee hoog. Zij had ook kinderen en we moesten eerlijk delen. Mijn moeder is één keer opgepakt. Om wat extra geld te verdienen voor ons gezin verkocht ze peren op de zwarte markt. Veel mensen verkochten op de zwarte markt. Mijn moeder moest een nacht in de cel, maar dat vond ze niet zo erg, omdat ze daar wel te eten kreeg.’
Lees het hele verhaal hier
Het verhaal van Anni Verkaaik-Roos
Had u honger tijdens de oorlog?
‘We hebben wel veel honger gehad. We hebben nooit eten bij de gaarkeuken gehaald. Daar was mijn moeder te trots voor. Tijdens de oorlog kon je niets kopen. Je kreeg bonnen voor het aantal personen waaruit je gezin bestond. Mijn zussen werkten wel, waardoor zij ook nog wat kregen, maar je moest met alles heel zuinig doen. Er was ontzettend veel zwarte handel, waar mijn moeder tegen was. Kinderen kwamen aan de deur en verkochten bijvoorbeeld snoep voor veel geld. Dat mocht ik nooit kopen van mijn moeder. Bij de winkels moest je in de rij staan. Maar het kon zijn dat het eten net op was als je aan de beurt was. Mijn moeder werkte toen op kantoor. In de tramlijn zaten blokjes hout en de dames van kantoor haalden die blokjes eruit, zodat zij de kachel konden stoken. Mijn moeder was niet zo bijdehand, maar ze ging toch een keer mee. Nou, we hebben het geweten. Ze werd gelijk opgepakt en naar het politiebureau gebracht.
Bij de Bevrijding kregen we heerlijk wit brood en er werden allemaal koeken in pakketten uit de lucht gegooid. Alles wat je toen kreeg, vond je lekker omdat je zo’n honger had. Al vond je het normaal gesproken niet lekker. De herinnering aan de honger is het ergste. Daarom eten wij ouderen nu alles.’
Lees het hele verhaal hier
Het verhaal van Sinah Schoffel
Was u bang?
‘Een keer had ik een oranje jurk aan. Ik liep van school naar huis. Onderweg reden Duitsers in huifkarren langs. Ik was als de dood dat ze mij in dat oranje jurkje zouden zien en sprong de sloot in om me achter de planten te verstoppen. Het dragen van een oranje jurk kon symbool staan voor vrijheid, voor anti-Duits. Gelukkig is er niks gebeurd. Ook hebben wij geen erge honger gehad, omdat we in een gebied woonden waar veel mensen hun eigen groenten verbouwden. Er was niet veel anders dan dat te eten. Andere producten kon je alleen met bonnen kopen.
Waar ik woonde was ook veel water. Als Duitse soldaten de mannen kwamen halen, om ze te werk te stellen, vluchtten die de polder in. Ik moest dan op een akker gaan staan om te laten weten of het al weer veilig was. Als de Duitsers heel plotseling kwamen, verstopten mijn vader en broer zich in een gat in de grond. Net zo lang totdat de Duitsers weer weg waren.’
Lees het hele verhaal hier
Wil je weten wat ‘In Mijn Buurt’ voor u kan betekenen? Bezoek dan de website of mail voor meer informatie.
Alle foto’s zijn genomen door Mona Alikhah van Monavid Fotografie, bezoek haar website voor meer informatie.